«Ακροβάτης»

Τσιμεντένια σκαλιά. Τ’ ανεβαίνει. Ένα. Δύο. Τρία. Δέκα. Ανοίγει την σιδερένια πόρτα. Ταράτσα. Είναι νύχτα. Χειμώνας. Φυσάει. Ήρθε η μεγάλη ώρα. Σήμερα θα γίνει Ίκαρος. Το υποσχέθηκε. Πράξη εκδίκησης. Ποιον εκδικείται; Τους άλλους. Νομίζει. Τον εαυτό του. Νομίζω. Η βραδιά είναι επαγγελματικά σκηνοθετημένη. Θα κάνει τριανταδύο βήματα μετρημένα. Θα κοιτάξει κάτω. Ο αέρας θα φυσήξει. Θα σκεφτεί: «θα προλάβω να χαρώ ή να μετανιώσω;». Θα σταθεί στη άκρη. Τα πέλματά του θα φλερτάρουν με την ισορροπία. Ειρωνεία. Η βραδιά διέπεται από ανισορροπία. Θα σκεφτεί. Θα πονέσει. Θα δακρύσει. Θα αρχίσει να πετάει. Ο αέρας θα τον χτυπάει. Θα γίνει ακροβάτης του κενού. Θα κάνει φιγούρες που θα ζήλευαν τα κορίτσια της ρυθμικής. Το σώμα θα βαρύνει. Οπισθοχωρεί. Όχι απόψε. Όχι. Η βραδιά θα κλείσει με το βαρύγδουπο ερώτημα: suicide ή homicide;