«Παραλήρημα»

Ο κόσμος μου είναι ωραίος. Καλός. Δεν φοβάμαι. Όχι. Μονάχα όταν τα χερουβείμ παίζουν πιάνο στο κεφάλι μου. Τότε μπερδεύομαι. Τρέχω πάνω κάτω στο δωμάτιο. Νομίζω ότι θέλουν να με πιάσουν. Δεν είμαι σίγουρος. Συνεχώς χάνω το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Μου τα πήραν, είμαι σίγουρος. Είμαι καλά. Ο κόσμος μου είναι τόσο όμορφος. Τα φώτα με ζαλίζουν λίγο. Θα πέσω. Τι παράξενη ζάλη. Αλλόκοτα παιχνιδίσματα. Τρέχω. Τρέχω. Τρέχω. Πιάσε με. Δεν μπορείς. Στον κόσμο μου όλα είναι ήρεμα. Δεν πρόλαβα να βγάλω το eyeliner. Τρίβω τα μάτια μου. Φύγε. Φύγε. Φύγε. Δεν αντέχεις τις κραυγές μου; Θα τραγουδήσω λοιπόν. Νανούρισμα. Αγκάλιασέ με. Σε χρειάζομαι, μη φεύγεις. Να μπορούσα να φύγω απ’ το παράθυρο. Δεν μ’ αφήνουν. Είναι σφραγισμένο. Είναι κακοί. Τρία πράγματα απέμειναν. Το κρεβάτι. Ο τοίχος. Τα μουτζουρωμένα μάτια μου. Α και οι σκέψεις μου. Αυτές δεν μου τις πήραν. Χα, ποτέ δεν θα τις πάρουν. Τους ξεγελάω εξαίσια! Ο κόσμος μου είναι τόσο ωραίος. Τόσο λευκός. Τόσο…τόσο…τόσο….εξαντλητικά ακατανόητος.