«Αντίγραφο»

Το μικρό κοριτσάκι τρέχει μαζί μου στην παραλία. Τα μαύρα της μαλλιά ανεμίζουν χωρίς τα άγχη των χρωμοσαμπουάν ή ενισχυμένων με πολυβιταμίνες μαλλακτικών. Τα μεγάλα μάτια της κοιτούν τον κόσμο με περιέργεια. Μεγάλα μάτια. Μη διαβρωμένα. Τα δικά μου έχουν μισοκλείσει. Πονηρεύτηκαν. Δεν είναι πια φιλοπερίεργα. Φιλύποπτα ίσως. Παίζουμε γελώντας. Το δικό της γέλιο ατόφιο. Το δικό μου νοθεύεται με σκέψεις. Παίζω αλλά σκέφτομαι κι άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Εκείνη βιώνει το παιχνίδι της. Το ότι τη στριφογυρίζω στον αέρα πάνω απ’ τα κύματα είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή της. Ο θησαυρός της. Και ξαφνικά καταλαβαίνω τη διαφορά μας. Το δικό της σύννεφο βρέχει χρυσόσκονη ενώ το δικό μου θραύσματα γυαλιού. Μεγάλωσα.