«Όναρ»

Την είδα χτες στον ύπνο μου. Φορούσε στολή μπαλαρίνας. Χρυσά γοβάκια. Κότσο στα μαλλιά. Χρυσόσκονη στα μάτια. Έκανε νούμερα στο περιπλανώμενο τσίρκο. Ζούσε σε τροχόσπιτο. Μικρό και άθλιο. Αλλά ζεστό. Πυρήνας ονείρων. Περπατούσε αέρινα. Γεμάτη χάρη. Και θλίψη. Είχε παντρευτεί τον κλόουν. Νέος ιδιοφυής κάτω απ’ τις μπογιές. Τα βεβιασμένα χαμόγελα. Κάθε βράδυ μετά την παράσταση του ξέβαφε το γέλιο. Την φτηνή άσπρη μπογιά. Τα τρομακτικά γαλάζια μάτια. Τον έβαζε να καθίσει στις άδειες κερκίδες και έκανε κούνια πάνω απ’ το κεφάλι του. Κι εκείνος έκλαιγε απ’ τη συγκίνηση. Κι εκείνη γέλαγε απ’ το παιχνίδι. Αντεστραμμένοι ρόλοι. Όταν τέλειωνε την χειροκροτούσε με θαυμασμό και έβρεχε ποπ-κορν. Αμέτρητες νιφάδες ποπ-κορν έπεφταν ενώ φιλιόντουσαν. Ελεύθεροι. Κι εγώ ξύπνησα τρομοκρατημένη. Στερημένη από ταχυδακτυλουργικά. Θα ανάλωνα τη μισή ζωή μου για να βρω το τσίρκο μου. Τον περιθωριακό σταθμό της απόλυτης ευτυχίας.