«1 δευτερόλεπτο μετά»

Η όρασή μου είναι ασπρόμαυρη. Η εικόνα του δρόμου απλώνεται καλλιτεχνικά μπροστά μου. Η βροχή μόλις πότισε το πεζοδρόμιο. Το σιδερένιο τραπεζάκι του καφενέ στάζει. Ο μανάβης βάζει τα λεμόνια στα καφάσια. Ένα αδέσποτο τινάζει το μουσκεμένο κορμί του. Τα σύννεφα αφήνουν διστακτικά το φως να τα διαπεράσει. Τα παράθυρα ξεχειλίζουν από όνειρα. Μερικά εξατμίζονται στα ουράνια. Άλλα χάνονται στον υπόνομο. Τα δέντρα μαζεύουν περήφανα την ενέργεια της φύσης. Τη γλυκιά οσμή της βροχής. Τη δροσιά στον εύθραυστο φλοιό τους. Το παγωμένο αεράκι στα βελονοειδή φυλλώματά τους. Η σκούπα της γιαγιάς διώχνει τα μολυσμένα νερά από την άσφαλτο. Διώχνει τον αρχέγονο φόβο της. Τα νερά φεύγουν κυνηγημένα. Τρέχουν ιλιγγιωδώς προς το χάος. Φευγαλέοι ταξιδιώτες ήταν άλλωστε.