«Ύπαρξη & Αντι-ύπαρξη»

Μου είπες ότι ήσουν 15. Ότι ζούσες σ’ ένα περίεργο σπίτι. Ένα σκαμνί και το κεφάλι κάτω απ’ τη λαιμητόμο. Τριγύρω φοινικιές. Σαν εκείνες που είναι στο φόντο ενός παρακμιακού φωτογραφείου στην Παλαιστίνη. Ξέρεις, την τελευταία φωτογραφία που βγάζουν οι συνομήλικοι καμικάζι με τα εκρηκτικά γύρω απ’ τη μέση. Γεύση ενός υποτυπώδους παραδείσου. Απατηλού. Μου είπες ότι κι εσύ είχες εκρηκτικά γύρω απ’ τη μέση. Ότι στα πυροδοτούσαν καθημερινά άλλοι. Καταστάσεις. Στιγμές. Άνθρωποι. Αλλά παρέμενες καθισμένη στο σκαμνί. Ανέπαφη(;). Αμίλητη. Αδιάφορη. Περιμένοντας μόνο να πέσει η αστραφτερή λάμα. Μου είπες ότι αυτή ήταν η καλύτερη θέση για να χωνέψεις το κώνειο. Κι ανάμεσά μας ένας καθρέφτης. Εσύ έβλεπες το είδωλό σου. Εγώ εσένα. Σου μιλούσα. Σου φώναζα. Αλλά δεν άκουγες. Ψυχολογικό ντοπάρισμα. Το κεφάλι στην ίδια θέση. Πώς να σου δείξω ότι όλα θα πάνε καλά; Πώς; Κοίταξε τα 25 μου χρόνια. Δες πως τα κατάφερες. Ένα βλέμμα ρίξε μου. Ένα.