Πείραμα αυτόματης γραφής (ή το ημερολόγιο ενός τρελού)

Περπατάω πάνω στις ράγες. Είναι νύχτα. Δεν βλέπω το τρένο. Ακούω σκυλιά. Γαβγίζουν. Δεν με τρομάζουν. Η σκιά μου κάτω απ’ το σεληνόφως με τρομάζει. Πατάω τις μαργαρίτες που έχουν φυτρώσει πλάι στις ράγες. Αυτές τις μισώ. Θέλω τριαντάφυλλα. Να με ράνουν με αποξηραμένα τριαντάφυλλα. Να βρέξει αποξηραμένα τριαντάφυλλα. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Το φως του φεγγαριού φωτίζει τα βήματά μου. Φωτίζει την άγνοιά μου. Τη ματαιοδοξία μου. Τις φοβίες μου. Τη θλίψη. Τα νιάτα μου. Τις ενοχές. Τις εποχές. Τις αοριστίες. Τις συλλαβές. Τις ενορχηστρώσεις. Το φιάσκο. Το γκροτέσκο. Το παραλήρημα ενός τρελού. Το φως. Καντήλι που καίει στο μνήμα. Στη σιωπή. Στο χάος. Γίνεται φάρος. Στην άλλη όχθη. Κι εσύ προσπαθείς να μείνεις αδιάφορος στη λάμψη του. Δεν θες να το αγγίξεις τώρα. Όχι τώρα. Σε λίγο. Άσε με να περπατήσω λίγο ακόμα στις ράγες. Το ταξίδι τώρα αρχίζει. Φοβίζει. Πασχίζει. Ερίζει. Θερίζει. Παίζει. Δοκιμάζει. Αλλάζει. Κάποτε τελειώνει. Μπαλώνει. Αγκιστρώνει. Κι εγώ περπατάω. Δεν θέλω να παρεκκλίνω. Φοβάμαι. Το φεγγαρόφως δεν φωτίζει το μαύρο δάσος. Πονηρά μάτια καραδοκούν στο σκοτάδι. Πρέπει να τρέξω. Να παίξω. Όλα για όλα. Θ’ αντέξω; Θα συρθώ. Θα παλέψω. Θα κοροϊδέψω. Τα άγρυπνα βράδια. Το κλάμα. Το τάμα. Θα πάρω τη ρομφαία και θα ξεκοιλιάσω το είδωλο του καθρέφτη. Θεία τιμωρία. Θεία ευχαριστία. Θ’ αντέξω. Θα ξανατρέξω. Θα πιάσω τ’ αστέρια. Θα γίνουν στολίδια. Κοσμήματα στα ξασμένα μαλλιά μου. Θα ράνω τους κάμπους. Τα σκοτάδια. Τα βράδια. Τις θλίψεις. Τις ρήξεις. Θα φωτίσω τη νύχτα. Αστέρια. Θα γίνουν δόλωμα. Θα μπουν στο βυθό. Οι καρχαρίες θα γίνουν αθερίνες. Οι μέδουσες αστερίες. Οι δράκαινες κοράλλια. Οι αχινοί κοχύλια. Το άγγιγμα της τσούχρας θα είναι θεραπευτικό. Τώρα τ’ αστέρια είναι στο βυθό. Γι’ αυτό μη φοβάσαι. Οι γοργόνες θα κάνουν το ταξίδι σου ασφαλές. Χωρίς αστραπές. Πιες. Πιες το φεγγάρι. Σε ασημένιο ποτήρι. Σπονδή στον άγνωστο ήρωα. Τη μάνα. Τη γυναίκα. Την αδελφή. Τον έφηβο. Τον ερωτευμένο. Τον ισοπεδωμένο. Τον άντρα. Τον πληγωμένο. Τον πολεμιστή. Εμένα. Εσένα. Εκείνον. Όλους μαζί. Και πάλι κανέναν. Μέχρι να ξημερώσει. Θα βγάζουμε τα δόρατα μέχρι την αυγή. Κι όταν χαράξει θα πάψει η οργή. Θα αποσυρθούμε στη σπηλιά. Θα κοιμηθούμε. Γαλήνια. Στη μήτρα της μάνας μας. Στο σπίτι μας. Σκοτάδι γεμάτο φως. Ζωή. Ανάσταση. Μετά τη σταύρωση η λύτρωση. Η δικαίωση. Από τα βράχια θα ξεπηδήσει νέκταρ. Παράδεισος. Άβυσσος. Βγάλε το χρυσό φλασκύ. Πιες το νέκταρ. Πριν γίνει αίμα. Πριν κλείσει τα μάτια. Πριν γίνει ευχή. Ή κατάρα. Ο βοσκός με την κιθάρα θα τραγουδάει ύμνους. Καθαρτικούς. Εριστικούς. Αναρχικούς. Θα σφηνώσει τη σφαίρα στον κρόταφο και θα λέει τραγούδια. Σε άσπρα κρεβάτια. Άσπρα σεντόνια. Θα πίνει σε μπρόυτζινα ποτήρια. Αλκοόλ και χάπια. Γλυκόπιοτο φαρμάκι. Το νόμισε για φάρμακο. Θα φεύγει. Θα έρχεται. Ασημένια παλάτια. Κρυστάλλινες σφαίρες. Βελούδα. Δόντια λύκων. Καρφιά. Μπάζα. Το ξύλο του Εσταυρωμένου σιγοκαίει στο τζάκι. Μαζί και το στεφάνι. Τι έμεινε; Μια λόγχη ακουμπισμένη στον τοίχο. Αναμένει κάποιον να την χρησιμοποιήσει. Πάλι. Να τρυπήσει τα σπλάχνα. Των άλλων. Τα δικά του. Θα βάλει στις πληγές του βάμα. Και ράμμα. Στην οπή της ψυχής του. Με δάκρυ θα πλύνει τα μάτια. Να φύγει η πίκρα. Ξινό λεμόνι στη γλώσσα. Με το σπασμένο χέρι θα γράψει. Τσαλακωμένο χαρτί. Τελειωμένο μελάνι. Βοήθεια. Ξέχασα να ζω. Υπογραφή μελλοθανάτου. Θα ξαπλώσει στα άχυρα. Θα περιμένει το τέλος. Τα κοράκια στο παράθυρο. Θα κοιτάει το ταβάνι. Το τέλος αργεί. Δε θα ρθει. Τα κοράκια τα σκότωσαν τα περιστέρια. Έγινε μάχη. Τώρα θα φτύσουν το κλαδί της ελιάς στο προσκέφαλό του. Και θα φυτρώσει η σοφία. Μία.